Lo catonet gascon

Lo Catonet gascon , viengut despuish los quatrins de Pibrac, qu'ei obreta d'imitacion, au punt de vista deu ritme e de las rimas entermescladas. No'i cerquem lo còp d'ala liric; que seré meilèu un recuelh de saviesa paisana, ua seguida de dísers de casa, d'arreporèrs o de versets qui poderén serví'n : que cau tostemps tribalhar, estauviar, tirar de dret, menshidà's deus grans, acasí's dab ua hemna, non pas deishar-la comandar en tot. Quandes d'aqueths arreporèrs e s'escaden enqüèra dens la tradicion montanhòla ?

« En punh estret que no'i plau » o enqüèra : « Que pan e vin s'apèra : tu te n'ajas... », « Apren vertut, qu'aquera ei de durada... ».

D'ua lectura plasenta, de quan en quan lo vèrs qu'ei trucat coma ua medalha de fin metau :

« L'òme grossós que mossur òm apèra,
Riche, potent, plen de bens e cabaus,
N'ei a la fin qu'un bolhon de tots maus,
L'arròc batut de la gran ventolèra. »

Miquèu de Camelat, La literature gascoune de las hounts prumères à oey lou die (Escole Gastou-Febus, Pau, 1950).