Psicosi au palais

Aquestei cronicas chausidas, escrichas pendent quasi vint-e-cinc ans, senton la cebola e lo vinaigre. Son au còp dins l'èr dau temps e fòra temps, mai au drech d'una actualitat qu'es nòstra e forastiera. Cronicas dins l'ascla dau temps, per donar de grame a triar, se remembrar e recampar de brigas d'aquesta passa en estat de sèti ideologic.

Consciéncia dau temps fugidís e drech de dire, a l'escart dau solaç, colèra e clarvesènça se li mesclan. Se ditz que la politica es l'istòria a de se faire. Mai d'aquela istorieta exagonala, viscuda coma còntra-istòria per nautrei Occitans, siam gaire fièrs. La classa politica au poder - drecha e senèstra dins la mema saca de còps que i a - a fach de lònga la demonstracion qu'èra capabla de faire mielhs que la precedenta dins lo liberalisme descabestrat, la politica associala, lo testarditge per un passat coloniau pesotge mai jamai oblidat e l'amagament d'una lenga istorica e d'una civilizacion de portada europenca.

Posquèsson aquestei cronicas nos ramentar qu'aquela França etèrna nos fa mai que jamai Occitans e Europencs dau Sud. Siam totjorn estats dins una astrada dobla, desmembrats entre Nòrd e Sud. Mai quand l'istòria quita pas de trantalhar e de nos tòrçer, subran tot pòt pereu s'inversar. Non se repetís, s'inventa sempre ambé lei pòbles. O fugís dins lo tomple. Occitans conscients, avèm fach lo torn d'una fin d'istòria franco-francesa autista e psicotica. Per una respiracion democratica, es ora de se chanjar d'espersé !